جادوی نوشتن

قلم به ‌دست گرفتن و نوشتن مکنونات قلبی یک نیاز است؛ نیازی انکارناپذیر، شایسته‌ی‌ مقام انسان و بایسته‌ی یک جامعه‌ی‌ آرمان‌گرا و هنر ورز. این نیاز قبل از هر چیز برخاسته از یک تنهایی فلسفی‌ ـ عرفانی در زیستن رنج‌آمیز انسان بر کره‌ی‌ خاکی است؛ داستان تأمل ‌طلب و انگیزاننده‌ی نی مولانا؛ «نی ببریده از نیستان»، با سینه‌یی شرحه شرحه از فراق.
« بشنو این نی چون شکایت می‌‌کند
از جدایی‌ها حکایت می‌‌کند
کز نیستان تا مرا ببریده‌اند
در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند
سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق».
...
نگره‌های فلسفی در چرایی و فرجام خلقت انسان، شکوه‌های سوزناک «جدایی»، و مویه‌های عاشقانه، ناگزیر، «سینه‌های شرحه شرحه از فراق» را به «شرح درد اشتیاق» حاجت‌مند خواهد کرد. آنها را بر آن خواهد داشت تا از «نیستان» نی ببرند و آن را به خامه بدل سازند، در آمه‌ی خون فروبرند و نوشتن بیاغازند.
این کتاب برای نگارندگان چنینی است. از این رو به زبانی نوشته شده كه ساده و همه فهم باشد‌، اهتمام آن‌، نه غور در مباحث دشوار فنی و تخصصی‌، كه پاسخ به نیازی مبرم است. بنابراین نباید انتظار داشت حیطه‌یی گسترده مانند نویسندگی؛ [با تمام شاخه‌ها و زیرمجموعه‌های آن] را به تمام و كمال به نقد بكشد. این مهم، هرگز و هرگز در توان این قلم نیست. غرض در میان نهادن تجارب و رهنمودهایی ست كه امیدمندیم ارائه‌ی آن، گرهی ازكار مشتاقان بگشاید.
بااین تعریف‌، كتاب حاضر را دست‌نویس‌های پراكنده‌، آموخته‌ها‌ [و نه آموزه]‌های جسته ـ گریخته و آزموده‌های محدود نگارنده یی قلمداد كنید كه بر سر آن بوده با به شراكت گذاشتن دستاوردهای خویش‌، راه را با دیگران و با مدد آنان طی كند. تصریح می‌كند كه خود همیشه نوآموز است و بیش از سایرین‌، برای آموختن تمام عمر، پوزار می‌‌کشد ـ با کشکول اشتیاق، دریوزه‌وارـ به هر دیار؛ و کوبه می‌‌ساید به هر بسته در، با انگشتانی بی قرار.
نگارنده‌ی بر آن است صفحات این کتاب را همچنان باز نگهدارد تا ـ در یک کار مشترک ـ با تجربه ها و رهنمودهای عاشقان قلم، غنی و کامل گردد
ترک گدایی مکن که گنج بیابی
از نظر ره روی که در گذر آید
صالح و طالح متاع خویش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آید
چشم امید دارم استادان ادب، شاعران و نویسندگان این مرز پرگهر و تمامی ادب‌‌دوستان صاحب‌دل، بزرگوارانه بر سر من منت نهاده و کاستی‌های این وجیزه به این حقیر یادآور شوند؛ که بسا موجب امتنان و خرسندی خواهد بود.
کمال همنشین در من اثرکرد وگرنه من همان خاکم که هستم